26 Aralık 2015

Can Emre

ÜLKEMİ GERİ İSTİYORUM

Yaşanan onca savaştan sonra dünya çekilmez bir yer oldu.

Barış ve Demokrasi derken, bir de baktık adı konulmamış bir savaşın içindeyiz.

Günden güne derinleşen bir savaş. Ortadoğu da yaşanan acılar ve dramlardan sonra aynı dramlar bugün Güneydoğuda yaşanıyor. Okullar kapalı, öğretmenler eğitim veremiyor, ilaç yok, doktorlar çaresiz, halk perişan ve evlerini terk ediyor. Sınırlarımız ise delik deşik, Ortadoğu’dan, savaştan kaçanlar ile Güneydoğu’dan savaştan kaçanların, kaderleri aynı…

Bir taraf, bizde veya Avrupa’da, mülteci olurken, diğer tarafta ise evlerini terk edenler, ülke içinde akrabalarının yanında sığınmacı…

Ne kadar acı değil mi?

Biz barış ve demokrasi isterken, birileri savaş diyor. Daha fazla sömürü, daha fazla kazanç daha fazla güç için.

Farkında olmadan sürüklenip gidiyoruz. Aslında hepimiz görüyoruz ve biliyoruz ki, bu sürüklenmenin sonunda acı, kan ve gözyaşı var…

Müdahale etmek istesek te, edemiyoruz. Barış’ta kazanan insanoğlu olurken, savaşta kazanan ise dünyayı yöneten üç beş güçlü aile ve şirketler olacak;

Sizde biliyorsunuz ki, bunun adı sömürü, bunun adı yok etme, bunun adı savaş…

Sonuçta, insanlar yok olacak. Geride gözü yaşlı analar, babalar, kardeşler ve eşler bırakarak, arkalarından ağıtlar yakılıyor, yakılacak.

Her savaş, her ölüm, her baskı ve zulüm acılar ile birlikte, nefreti, şiddeti ve ister istemez öfkeyi tetikliyor.

Ne oldu da 7 Haziran’dan sonra baskı, şiddet, korku, ölüm olayları arttı?

Birileri zenginleşmek, güçlenmek ve hayatını idame ettirmek için silaha sarılırken, diğerleri de bu ülkede huzur, barış ve demokrasi içinde yaşamak istemesinin bedelini zifiri karanlıkta kalarak ve önünü göremeden oradan oraya savrulup gidiyor.

Peki, bu zifiri karanlıkta, çocuklarımız, gençlerimiz nasıl yönlerini bulacak? Nasıl geleceğe umutla bakacak? Bu ülkede adı Umut olanın bile gelecekten umudu kalmamışsa..!

Bu ülkeyi yönetenler yıllarca uyguladıkları baskı, korku, sindirme, dönüştürme ve toplumu modernlikten, bilimden, sanattan ve kültürden uzaklaştırarak, batıya dönmüş yüzümüzü, doğuya, hatta orta doğuya çevirenlerin verecek cevabı?

 Ne kadar acı değil m? Peki, yarınlar, dünden ve geçmişten daha mı, iyi olacak?

Yarından umudunu yitirmiş gençler ve toplum, oluşturulan bu zifiri karanlıkta nasıl yönünü ve yolunu bulacak?

Manevi değerlerin yok edildiği, modern toplumun yerine din normlarının referans alındığı, laiklik kavramının içinin boşaltıldığı, demokrasinin rafa kaldırıldığı, sanat, kültür ve bilimden uzaklaşıldığı, kısacası darmadağın bir ülke olduk. 2015’e elveda derken, çok bir şey istemedik…

Barış ve Demokrasiden başka…

Afganlı gibi, Iraklı gibi, Suriyeli gibi bende ülkemi geri istiyorum. Demokrasiyi, Barışı, Özgürlüğü, Kardeşliği, Eşit Yurttaşlığı, Sanatı, Kültürü, Özgür Düşünceyi özledim, ben eski ülkemi Cumhuriyetimi geri istiyorum.

Umut sihirli bir kelime ama ismi Umut olanın bile bu ülkede, gelecekten umudu yoksa, nasıl çıkarız bu çıkmaz sokaktan, biri anlatsın bana..!

2016 hepinize sağlık ve mutluluk getirmesi dileğiyle, sağlıcakla kalın.

Umudunuzu kaybetmeyin… Nasıl olacaksa.!?